سرطان روده بزرگ چیست؟

سرطان روده بزرگ هنگامی شروع می شود که رشد و تکثیر سلول هایی که در روده بزرگ(colon) یا راست روده (rectom)قرار دارند ، خارج از کنترل شود. سرطان روده بزرگ سومین علت اصلی مرگ و میر ناشی از سرطان در میان مردان و زنان آمریکایی است.

در ایالات متحده ، حدود 72٪ موارد سرطان روده بزرگ در کولون و 28٪ در رکتوم شروع می شود.

روده بزرگ بخشی از سیستم گوارش است وآب و مواد مغذی را از مواد غذایی جذب می کند. مواد زائد جامد (مدفوع) قبل از انتقال به راست روده در روده بزرگ ذخیره می شود. این لوله 8 اینچی مواد زائد را تا زمانی که فرد آنها را از طریق مقعد خارج کند در خود نگه می دارد.

بیشتر سرطان های روده بزرگ تومورهای “بی صدا” هستند. آنها به آرامی رشد می کنند و ممکن است تا زمانی که بزرگ شوند هیچ علائمی در فرد مشاهده نشود  . اما می توان برای جلوگیری از سرطان روده بزرگ تا حدودی اقدام کرد و در صورت یافتن زودهنگام علایم می توان آن را درمان کرد.

انجام آزمایشات غربالگری منظم برای تشخیص سرطان یا نواحی پیش سرطانی بسیار مهم است ، خصوصاً اگر فرد در معرض خطر ابتلا به آن باشد.

انواع سرطان روده بزرگ

انواع مختلفی از سرطان روده بزرگ براساس محل آن وجود دارد:• آدنوکارسینوما:این سرطان شایع ترین نوع است که 96٪ موارد را تشکیل می دهد و در سلولهایی ایجاد می شود که مخاط روده بزرگ و راست روده را تشکیل میدهند.• تومور کارسینوئید:این سرطان از سلولهایی شروع می شود که تولید کننده هورمون می باشند.• تومور استرومایی دستگاه گوارش(GIST)این سرطان در سلولهایی از دیواره روده بزرگ ایجاد می شود که به عضلات دستگاه گوارش دستورمیدهد غذا یا مایعات را حرکت دهند.• لنفوم: این سرطان سلول های سیستم ایمنی بدن را درگیر میکند.• سارکوم: این سرطان در بافتهای پیوندی مانند رگهای خونی یا لایه های عضلانی شروع می شود.

علل سرطان روده بزرگ

تقریباً همه سرطان های روده بزرگ و راست روده به صورت پولیپ شروع می شوند ، یعنی رشد در سطح داخلی روده بزرگ. پولیپ ها معمولاً سرطان نیستند.متداول ترین انواع پولیپ در روده بزرگ و راست روده عبارتند از:   ·     پولیپ هایپرپلاستیک و التهابی: پولیپ های هاپیر پلاستیک معمولاً سرطانی نیستند  اما ، به ویژه در سمت راست روده بزرگ ، می توانند یک مشکل باشند. • آدنوم یا پولیپ آدنوماتوز: اینها پیش سرطانی هستند. اگر بدون درمان رها شوند ، می توانند به سرطان روده بزرگ تبدیل شوند.

عوامل خطر سرطان روده بزرگ

هر کسی ممکن است به سرطان روده بزرگ مبتلا شود. این بیماری بیشتر در بین آفریقایی – آمریکایی ها و افراد بالای 50 سال دیده می شود.شانس ابتلا به سرطان روده بزرگ در طول زندگی 1 در 22 برای مردان و 1 در 24 در زنان است.مواردی که می تواند شانس ابتلا به سرطان روده بزرگ را افزایش دهد عبارتند از:• سابقه شخصی یا خانوادگی پولیپ یا سرطان روده بزرگ • رژیم غذایی با مقدار فراوان گوشت قرمز و فرآوری شده• بیماری التهابی روده مانند بیماری کرون یا کولیت اولسراتیو• شرایطی که از طریق خانواده منتقل می شود ، مانند پولیپوز آدنوماتوز خانوادگی (FAP) و سرطان روده بزرگ غیرپولیپوزیتی ارثی (HNPCC)• چاقی• سیگار کشیدن• عدم فعالیت• مصرف زیاد الکل• دیابت نوع 2• سرطان پستان• سرطان تخمدان یا رحم که قبل از 50 سالگی تشخیص داده شده است.پولیپ هایی که ممکن است بیشتر درگیر سرطان شوند یا احتمال سرطان در آنها بیشتر است عبارتند از:• پولیپهای بزرگتر از 1 سانتی متر• تعداد بیش از دو پولیپ• پولیپ هایی که علائم دیسپلازی را نشان می دهند 

علائم سرطان روده بزرگ

ممکن است هیچ نشانه ای از سرطان روده بزرگ مشاهده نشود. اگر علایمی وجود داشته باشد ، می تواند شامل موارد زیر باشد:• تغییری در عادات روده ای که از بین نمی رود ، مانند یبوست یا اسهال• احساس عدم تخلیه روده پس از مدفوع کردن• خونریزی از رکتوم• خون روی مدفوع یا داخل آن • قطر مدفوع باریک یا نازک تر از حد معمول • ناراحتی شکم• کرامپ معده• کاهش وزن بدون دلیل مشخص• تعداد کم گلبول های قرمز خون (کم خونی)• ضعف یا خستگی• احساس توده در شکم      

تشخیص سرطان روده بزرگ

پزشک باید شما را معاینه کند و شکم شما را از نظر متورم شدن اندام ها یا وجود توده لمس کند. همچنین ممکن است یک یا چند مورد از آزمایشات زیر را برای تشخیص پولیپ یا سرطان روده بزرگ انجام دهد:• معاینه مقعدی: پزشک می تواند از انگشتان خود برای لمس توده احتمالی استفاده کند.• کولونوسکوپی: تست غربالگری استاندارد است که متخصصان آن را توصیه می کنند. پزشک از یک لوله نازک و انعطاف پذیر به نام کولونوسکوپ استفاده می کند تا کل روده بزرگ و رکتوم را بررسی کند.• سیگموئیدوسکوپی: پزشک با دستگاه سیگموئیدوسکوپ به راست روده و قسمت آخر روده بزرگ نگاه می کند.• نمونه برداری: پزشک ممکن است در حین کولونوسکوپی یا سیگموئیدوسکوپی کمی بافت خارج کرده و آن را برای آزمایش به آزمایشگاه بفرستد. همچنین می تواند از سوزنی برای گرفتن نمونه استفاده کند که با سی تی اسکن یا سونوگرافی آن را هدایت می کند. عوارض این کار نادر است ، اما ممکن است کمی خونریزی یا ناراحتی ایجاد شود.• DNA مدفوع: این آزمایش به دنبال یافتن تغییرات ژنی خاصی است که ممکن است نشانه ای از سرطان روده بزرگ باشد.• کولونوگرافی CT. این یک اشعه ایکس خاص است (که کولونوسکوپی مجازی نیز نامیده می شود) از کل روده بزرگ. زمان کمتری می برد و نسبت به آزمایش های دیگر کمتر تهاجمی است. اما اگر پولیپ یافت شود ، همچنان به کولونوسکوپی احتیاج می باشد.• باریم انما : این نوعی اشعه ایکس است که شامل وارد نمودن ماده رنگی در روده بزرگ است. این روش می تواند نقاط مشکوکی را پیدا کند که ممکن است به معنی نیاز به کولونوسکوپی باشد.• سایر آزمایشات تصویربرداری: MRI یا سونوگرافی    تومورها ممکن است به مقدار کم خونریزی کنند که فقط آزمایشات ویژه بتوانند آن را پیدا کنند. این خونریزی ، پنهان نامیده می شود ، به این معنی که احتمالاً نمی توانید آن را با چشم ببینید.   آزمایشات زیر می توانند خون در مدفوع را مشخص کنند:• آزمایش ایمونوشیمیایی مدفوع (FIT):این تست به بخشی از هموگلوبین انسانی ، واکنش نشان می دهد. می توان آزمایش را در خانه انجام داد و نمونه ای از مدفوع را به آزمایشگاه ارسال نمود.• آزمایش خون مخفی مدفوع مبتنی بر گایاک (gFOBT): در این تست از ماده شیمیایی برای جستجوی خون استفاده می شود. می توان این کار را در خانه انجام داد و به آزمایشگاه ارسال نمود.اگر در هر یک از این آزمایش ها خون پیدا شود ، پزشک احتمالاً کولونوسکوپی را توصیه می کند.

پولیپ های روده بزرگ

اگر با هر روش پولیپ  پیدا شود ، پزشک آن را بیرون آورده و به آزمایشگاه می فرستد. یک متخصص آن را زیر میکروسکوپ بررسی می کند. پزشک نتایج را با شما در میان می گذارد و مراحل بعدی را توصیه می کند ، از جمله زمان انجام کولونوسکوپی بعدی.    

درمان سرطان روده بزرگ

درمان به موارد مختلفی بستگی خواهد داشت. بیمار و پزشک باید موارد زیر را در نظر بگیرند:• مرحله بیماری• درمان های خاص چقدر مفید خواهد بود• سلامت کلی بیمار• خطرات و عوارض جانبی• هزینه های درمان• گزینه ای که ارجح است ممکن است یک یا چند مورد از این روش های درمانی وجود داشته باشد:

عمل جراحی

پزشک می تواند پولیپ و تومورهای کوچکی را که در طی کولونوسکوپی یا از طریق لاپاراسکوپی گسترش نیافته اند ، خارج کند ، در این روش ها از طریق برش های کوچک ، ابزار و دوربین های خاصی را در شکم بیمار قرار می دهند. اگر سرطان گسترش یافته باشد ، ممکن است برای برداشتن بخشی از روده بزرگ جراحی صورت گیرد. (کولکتومی سگمنتال).اگر سرطان صرفا کبد را درگیر کرده باشد ، جراحی بهترین روش برای درمان است. پزشک باید بتواند همه بافت سرطان  را بردارد  و از طرفی باید به اندازه کافی بافت سالم از کبد باقی مانده باشد که همچنان بتواند عملکرد خود را حفظ کند. اگر تومور بسیار بزرگ باشد ، ممکن است شیمی درمانی نیز انجام گردد تا به کوچک شدن آن قبل از جراحی کمک کند.روشهایی به نام ابلیشن و آمبولیزاسیون نیز می توانند سرطانی را که به کبد گسترش یافته است درمان کنند. این روشها می توانند تومورها را از بین ببرند. گاهی اوقات ، پزشکان از امواج رادیویی پرانرژی یا مایکروویو های الکترومغناطیسی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کنند. یا ممکن است بداخل تومور الکل تزریق کنند یا آن را با یک پروب فلزی منجمد کنند. با آمبولیزاسیون عروق توده سرطانی، ماده ای مانع جریان خون به تومور می شود.

پرتو درمانی

در پرتودرمانی از اشعه ایکس با انرژی بالا پرتوهای الکترون یا ایزوتوپ رادیواکتیو برای حمله به سرطان استفاده می شود. تابش مستقیماً تومور را هدف قرار می دهد و به کروموزومهای سلولهای سرطانی آسیب می رساند بنابراین سلولهای سرطانی نمی توانند تکثیر شوند.پرتودرمانی خارجی رایج ترین شکل در افراد مبتلا به سرطان روده بزرگ است. یک دستگاه، پرتوی تابشی را به سمت تومور هدف قرار می دهد. این اقدام بدون درد استقبل از شروع درمان ، تیمی از متخصصان ، از جمله یک انکولوژیست رادیوتراپی ، از اندازه گیری های اسکن برای یافتن محل دقیق هدف قرار دادن تابش ، استفاده می کنند. این تیم نقاط کوچکی را روی بدن خال کوبی می کنند تا هدف را مشخص کنند.     بیمار باید در حین انجام عمل ثابت و بی حرکت باشد ، اما این کار فقط چند دقیقه طول می کشد. بیمار ممکن است هفته ای پنج درمان داشته باشد ، و گاهی اوقات ، چند بار در روز برای چندین هفته تحت درمان قرار می گیرد.تابش پرتوی خارجی انواع مختلفی دارد که شامل2D، 3D conformal ، IMRT ، IGRT   است.تابش همچنین می تواند داخلی باشد. پرتو درمانی بینابینی (که به آن براکی تراپی نیز گفته می شود) از یک لوله برای قرار دادن گلوله های کوچک یا دانه های ماده رادیواکتیو به طور مستقیم در تومور استفاده می کند. بیمار ممکن است هر هفته دو نوبت و حداکثر به مدت 2 هفته به درمان نیاز داشته باشد. پرتودرمانی داخل حفره ای غالباً برای سرطان رکتوم استفاده می شود. دستگاهی به نام پروکتوسکوپ در مقعد بیمار قرار می گیرد تا تابش را مستقیماً به تومور منتقل کند. احتمالاً چهار نوبت درمانی لازم خواهد بود که فاصله هر یک از آنها تقریباً 2 هفته است.عوارض جانبی معمولاً مربوط به ناحیه ای از بدن است که تحت تابش قرار می گیرد. موار زیر محتمل است:• خون در مدفوع بیمار• کمبود انرژی و خستگی• درد و سوزش روی پوست بیمار  در محل تابش اشعه• درد هنگام حرکات روده• درد هنگام دفع• مشکلات در رابطه جنسیبیشتر عوارض باید چند هفته پس از پایان درمان بهتر شود ، اما ممکن است برخی از بین نرود. داروها و سایر روش های درمانی می توانند به بیمار کمک کنند.

Radiofrequency ablation یا فرسایش بسامد رادیویی

این اقدام سلول های سرطانی را با استفاده از یک کاوشگر و توسط یک الکترود از بین می برد.

شیمی درمانی

داروهای شیمیایی سلولهای سرطانی را از بین می برند یا از گسترش آنها جلوگیری می کنند. می توان داروها را به صورت قرص یا از طریق وریدی  مصرف کرد. همچنین می توان آنها را در  عروق خونی نزدیک به تومور قرار داد. انواع مختلفی از این داروها وجود دارد. برخی با هم بهتر اثر می کنند ، بنابراین ممکن است دو یا بیشتر از دو دارو به طور همزمان مصرف شود. بیمار معمولاً 2 یا 4 هفته تحت درمان قرار می گیرد و سپس استراحت می کند.برای از بین بردن سلولهای سرطانی باقی مانده ممکن است بعد از جراحی شیمی درمانی صورت گیرد و  یا می توان قبل از عمل برای کوچکتر کردن تومور شیمی درمانی انجام داد. شیمی درمانی همچنین به درمان درد سرطان کمک می کند. و این اغلب بهترین راه برای کند کردن گسترش بیماری است.  نکته منفی این است که این داروها می توانند به سلول های سالم همچون سلول های سرطانی حمله کنند. این می تواند عوارضی مانند ریزش مو ، استفراغ و زخم های دهان ایجاد کند. همچنین ممکن است احساس خستگی ایجاد کند. اما این مشکلات معمولاً وقتی درمان بیمار به اتمام می رسد برطرف می شوند.

ایمونوتراپی

ایمونوتراپی ، (نوعی درمان بیولوژیکی) ، از سیستم ایمنی بدن بیمار برای مقابله با سرطان استفاده می کند. که شامل این موارد است:• اصلاح کننده های پاسخ بیولوژیکی: اینها سیستم ایمنی بدن را تحت تأثیر قرار می دهند تا غیرمستقیم بر تومورها تأثیر بگذارد. اصلاح کننده های پاسخ بیولوژیکی شامل سیتوکین ها مانند اینترفرون ها و اینترلوکین ها هستند. این استراتژی شامل دادن مقادیر بیشتری از این مواد به روش تزریقی به امید تحریک سلولهای سیستم ایمنی بدن برای عملکرد موثرتر است.  ·     عوامل محرک کلونی: این عوامل سلول های مغز استخوان را به تولید سلول های قرمز و سفید و پلاکت ها تحریک می کند. گلبول های سفید خون با عفونت مبارزه می کنند. سلولهای قرمز خون اکسیژن و دی اکسید کربن را از اندامها و بافتها حمل می کنند. پلاکت ها قطعات سلولی هستند که به لخته شدن خون کمک می کنند. غالباً ، سایر درمانهای سرطانی باعث کاهش این سلولها می شود. بنابراین ، عوامل محرک کلونی مستقیماً بر تومورها تأثیر نمی گذارند ، اما می توانند در حمایت از سیستم ایمنی بدن بیمار در طول درمان سرطان کمک کنند.• آنتی بادی های مونوکلونال: این موارد ساخته شده در آزمایشگاه ، سلولهای سرطانی را در هر جای بدن که باشند پیدا کرده و به آنها متصل می شوند. می توان از آنها برای دیدن محل تومور در بدن (تشخیص سرطان) و فراخوانی سلولهای سیستم ایمنی دیگر برای تخریب آنها یا به عنوان درمان برای رساندن داروها ، سموم یا مواد رادیواکتیو به طور مستقیم به تومور استفاده کرد. آنتی بادی های مونوکلونال برای سرطان روده بزرگ شامل بواسیزوماب (Avastin) ، cetuximab (Erbitux) ، panitumumab (Vectibix) و ramucirumab (Cyramza) هستند.• مهار کننده های Checkpoint ایمنی: اینها داروهایی هستند که “ترمز” را از پروتئین های ایست بازرسی در سیستم ایمنی بدن می گیرند ، و به این پروتئین ها کمک می کنند سلول های سرطانی را بشناسند و به آنها حمله کنند. آنها شامل ipilimumab (Yervoy) ، pembrolizumab ، (Keytruda) و nivolumab (Opdivo) هستند• واکسن های توموری: محققان در حال تولید واکسن هایی هستند که ممکن است سیستم ایمنی را به شناخت بهتر سلول های سرطانی ترغیب کند. از نظر تئوری ، آنها به روشی مشابه واکسن های سرخک ، اوریون و سایر عفونت ها کار می کنند. تفاوت در درمان سرطان این است که واکسن ها بعد از ایجاد بیماری (سرطان) استفاده می شوند نه به جای جلوگیری از بیماری.   مانند سایر روشهای درمان سرطان ، ایمنی درمانی ممکن است عوارض جانبی زیادی داشته باشد.از طرفی می توانند از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت باشند. اصلاح کننده های پاسخ بیولوژیک ممکن است علائم شبیه آنفولانزا ، از جمله تب ، لرز ، حالت تهوع و از دست دادن اشتها ایجاد کنند. علاوه بر این ، ممکن است بثورات یا تورم در محل تزریق ایجاد شده و فشار خون کاهش یابد. خستگی یکی دیگر از عوارض جانبی رایج است.عوامل محرک کلنی ممکن است باعث درد استخوان ، خستگی ، تب و از دست دادن اشتها شوند.عوارض جانبی آنتی بادی های مونوکلونال متفاوت است. ممکن است شامل واکنشهای آلرژیک جدی باشند. بثورات پوستی شایع است و ممکن است از عوارض جانبی شدید Erbitux یا Vectibix باشد. که البته معمولاً نشاندهنده موثر بودن این داروها است.خونریزی ، لخته شدن خون یا سوراخ شدن روده ممکن است از عوارض جانبی Avastin یا Cyramza باشد.واکسن ها می توانند باعث درد عضلانی و تب خفیف شوند.بازدارنده های Checkpoint ایمنی می توانند عوارض جانبی جدی داشته باشند. یک نگرانی این است که آنها به سیستم ایمنی بدن دستور دهند که  به اندام های طبیعی بدن حمله کنند. عوارض جانبی شایع تر شامل خستگی ، سرفه ، کاهش اشتها و بثورات پوستی است.

درمان هدفمند Targetedدر این روش از داروهایی استفاده می شود که روی اجزای خاصی در سلولهای سرطانی مانند ژن ها یا پروتئین ها متمرکز هستند تا آنها را از بین ببرند یا از رشد آنها جلوگیری کنند.برخی به صورت قرص  و برخی دیگر وریدی هستند.بیشتر آنها همراه با داروهای شیمیایی استاندارد تجویز می شوند.داروهایی که به عنوان درمان های هدفمند برای سرطان روده بزرگ استفاده می شوند عبارتند از:• Aflibercept (زالتراپ)• بواسیزوماب (آواستین)• Cetuximab (Erbitux)• Panitumumab (Vectibix)• Ramucirumab (سیرامزا)درمان های هدفمند می توانند عوارض جانبی جدی ایجاد کنند. برخی از رایج ترین ها عبارتند از:• اسهال• لخته شدن خون• خونریزی در دستگاه GI• واکنشهای آلرژیک• بیماری های کبدی مانند هپاتیت و بثورات پوستی 

مراقبت تسکینی (حمایتی)هدف این  نوع مراقبت درمان قطعی سرطان نیست. هدف آن کمک به احساس آرامش و  راحتی بیمار است. همچنین از خانواده و مراقبان بیمار حمایت می کند. و می تواند به بیمار کمک کند تا در مورد نوع مراقبت مورد نظر خود در ماهها و سالهای آینده تصمیم بگیرد. تیم مراقبت بیمار می تواند برای تسکین درد و عوارض جانبی دارو تجویز کند. مراقبت تسکینی همچنین می تواند افسردگی را تسکین دهد و ممکن است به بیمار کمک کند زندگی طولانی تری داشته باشد.

مراقبت های پیگیری سرطان روده بزرگ

پس از پایان درمان سرطان روده بزرگ ، مراقبت های بعدی بسیار مهم است. معاینات منظم می تواند به بیمار در یافتن هرگونه تغییر در سلامتی کمک کند . در صورت بازگشت سرطان (یا “عود مجدد”) ، با تشخیص سریعتر قابل درمان است.

مراقبت های مداوم

ممکن است لازم باشد در طول ماه ها و سال ها پس از پایان درمان به پزشکان مختلف مراجعه شود. متخصصین سرطان معمولا برنامه ای برای غربالگری و آزمایشات به بیمار می دهند.حتماً خلاصه ای از درمان سرطان باید در اختیار بیمار قرار گیرد که شامل موارد زیر است:• برنامه پیگیری بیماری• نام و دوزهای تمام داروهای شیمی درمانی یا سایر داروها• تاریخ و مشخصات تشخیص بیماری (از جمله مرحله سرطان و سایر جزئیات)• هرگونه عوارض جانبی یا عوارض درمانی• انواع و تاریخ کلیه جراحی ها و مکانهایی که جراحی در آنجا انجام شده است• تاریخ و مقدار پرتو درمانی و محل انجام آنبیمار باید برای همه قرارهای خود این خلاصه را به همراه داشته باشد.درباره مکمل هایی که می خورد ، حتی محصولات “طبیعی” یا ویتامین ها و مواد معدنی به پزشک خود بگوید. به این ترتیب ، پزشک می تواند هر آنچه ممکن است عوارض جانبی داشته باشد یا با داروهای بیمار تداخل داشته باشد را بررسی کند.

تست های پیگیری

اینکه بیمار چه نوع غربالگری داشته باشد و هر چند مرتبه انجام دهد ، به نوع و مرحله سرطانی که داشته و درمان هایی که انجام داده بستگی دارد. در طول 2 یا 3 سال اول پس از درمان و احتمالاً سه تا چهار بار در سال بعد از آن نیاز به معاینه خواهد داشت. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد:• معاینه فیزیکی• کولونوسکوپی ، معمولاً 6 ماه تا 1 سال پس از جراحی. پزشک می تواند به بیمار بگوید که چند بار به آن احتیاج دارد.• سی تی اسکن از قفسه سینه ، شکم و احتمالاً لگن بیمار در هر 6 تا 12 ماه در 3 سال اول• آزمایش خون CEA (آنتی ژن کارسینوآمبریونیک) هر 3 تا 6 ماه به مدت 5 سال. مقادیر بالای پروتئین CEA در خون ممکن است به معنی گسترش سلول های سرطانی باشد. بیمار باید در موارد زیر فوراً با پزشک خود تماس بگیرد:• شکم درد ، کاهش وزن یا خون در مدفوع• خستگی که مانع زندگی روزمره شود• مشکلات حرکات روده ، مثانه یا عملکرد جنسی• تغییرات ذهنی مانند مشکل در تمرکز ، اضطراب ، افسردگی یا از دست دادن حافظه• مشکل خواب• تغییراتی در سابقه پزشکی خانوادگی ، مانند اقوامی که اخیراً مبتلا به سرطان شده اند  

پیشگیری از سرطان روده بزرگ

سبک زندگی سالم و بدون دخانیات اولین قدم در پیشگیری از هر نوع سرطان است.کارشناسان توصیه می کنند که به عنوان گام اولیه در جهت پیشگیری از سرطان روده بزرگ ، افراد باید ورزش کنند و غذای سالم داشته باشند. انجمن سرطان آمریكا می گوید بزرگسالان باید هر هفته 150 دقیقه با شدت متوسط ​​یا 75 دقیقه ورزش با شدت زیاد (یا تركیبی از این ورزش ها) انجام دهند.موسسه ملی سرطان رژیم غذایی کم چربی و سرشار از فیبر را توصیه می کند که حداقل شامل میوه و سبزیجات در روز باشد. گوشت قرمز و سایر غذاهای پرچرب مانند تخم مرغ و بسیاری از محصولات لبنی را بایدکاهش داد. پروتئین مورد نیاز خود را می توانید از محصولات لبنی کم چربی (همچنین منبع خوبی از کلسیم) ، آجیل ، لوبیا ، عدس و محصولات سویا دریافت کنید. از پخت بیش از حد یا کباب کردن گوشت و ماهی خودداری کنید.برخی از کارشناسان معتقدند که آسپرین ممکن است از تکثیر سلول های سرطانی روده بزرگ جلوگیری کند. علاوه بر این ، سایر داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) ممکن است اندازه پولیپ ها و در نتیجه خطر سرطان روده بزرگ را کاهش دهند. این نظریه به خوبی ثابت نشده است و دوز مناسب آن مشخص نیست. از طرفی ، NSAID ها ممکن است احتمال بروز عوارض جدی مانند خونریزی معده ، حملات قلبی و سکته مغزی را در شما افزایش دهند. اگر در معرض خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ هستید ، مصرف آسپرین یا سایر NSAID ها را شروع نکنید تا زمانی که این موضوع را با پزشک خود در میان بگذارید.احتمال ابتلا به سرطان روده بزرگ در زنانی که دوران یائسگی را پشت سر گذاشته اند و از هورمون درمانی استفاده می کنند، کمتر است. اما اگر این کار را انجام دهند ، ممکن است سرطان در انها در مراحل پیشرفته تر  تشخیص داده شود. درمان جایگزین هورمونی همچنین خطر ابتلا به سایر سرطان ها را افزایش می دهد. با پزشک خود در مورد خطرات و مزایای آن صحبت کنید. 

غربالگری

غربالگری سرطان روده بزرگ بسیار مهم است. انجمن سرطان آمریكا و گروه ویژه خدمات پیشگیری آمریكا به افراد توصیه می كنند كه در صورت داشتن میانگین شانس ابتلا به سرطان روده بزرگ ، از 45 تا 75 سالگی به طور منظم آزمایشات غربالگری را انجام دهند.  این دستورالعمل ها حداقل یکی از این آزمون ها را شامل می شود:• سالی یکبار آزمایش خون در مدفوع • آزمایش های DNA مدفوع هر 3 سال• سیگموئیدوسکوپی انعطاف پذیر هر 5 سال• CT کولونوگرافی (کولونوسکوپی مجازی) هر 5 سال• کولونوسکوپی هر 10 سالاگر یک یا چند عامل خطر سرطان روده بزرگ دارید ، با پزشک خود صحبت کنید. ممکن است لازم باشد از سنین پایینتر غربالگری کنید ، یا انواع خاصی از آزمایشات را انجام دهید.اگر 76 تا 85 سال دارید ، با پزشک خود درمورد اینکه باید آزمایش شوید صحبت کنید. انجمن سرطان آمریکا آزمایش برای افراد بالای 85 سال را توصیه نمی کند.